Beste ,

Onze vorige mail - 'Bewustzijn: begin of einddoel?' - had een voor veel mensen confronterende boodschap:

'Bewust zijn' en 'bewust leven' gaan de grote problemen van deze tijd niet oplossen.

(Mail gemist? Hier lees je hem alsnog.)

Die stelling roept natuurlijk wel een grote vervolgvraag op:

Als 'bewustzijn' niet voldoende is om het tij te keren, wat dan wel?

Morele ambitie?
In Rutger Bregmans artikel dat we vorige week ook al citeerden, is de auteur helder over 'het medicijn' voor 'de grootste verspilling van deze tijd' die hij signaleert, 'de verspilling van talent'.

Dat medicijn noemt hij 'morele ambitie':
'Morele ambitie is de wil om de wereld een betere plek te maken.
Om je carrière te wijden aan de grote uitdagingen van onze tijd. ...
Het is het verlangen om aan de goede kant van de geschiedenis te staan, en het verschil te maken.'

Bregmans artikel sluit in minstens 2 opzichten goed aan bij de boodschap van Taotraining:

1. Zelf zouden wij niet spreken van een verspilling van 'talent' (want talent bestaat niet - maar dat is een ander onderwerp),

maar dat er sprake is van
een verspilling van menselijk potentieel
- met grote, schadelijke gevolgen voor de mensheid als geheel! -
is evident.

2. En dat we daar met z'n allen iets aan zouden moeten doen, dat is de bestaansreden van Taotraining.

Voor wat betreft de oplossing slaat Bregman de plank echter mis:
'Morele ambitie' is NIET het medicijn.

Genoegen nemen met 'minder'
Het klopt namelijk niet dat het de meeste mensen aan morele ambitie ontbreekt, zoals Bregman stelt.

Ja, er is maar een kleine groep mensen die daadwerkelijk bijdraagt aan 'het verbeteren van de wereld', maar dat wil niet zeggen dat 'de rest' geen (latente) morele ambitie zou hebben!

(Vraag de gemiddelde mens maar eens of hij graag 'meer impact' zou hebben,
of hij de wereld graag beter zou achterlaten,
of hij graag 'het verschil zou maken’
en 'aan de juiste kant van de geschiedenis' zou willen staan.)

Wat het wel wil zeggen: dat veel mensen er niet in slagen om hun ambitie te realiseren,
dat ze - om wat voor reden dan ook - hun idealen ‘begraven'
en genoegen nemen met 'minder'.

Dat op zich bewijst al dat ambitie, 'moreel' of niet, nooit het 'medicijn' kan zijn
voor de verspilling van ons menselijk potentieel:

Ambitie & idealisme missen vaak de kracht om zichzelf te realiseren.

Datzelfde geldt voor 'krachten' als motivatie en wilskracht:
Ze hebben inderdaad het vermogen je tijdelijk in beweging te brengen,
maar die beweging is zelden duurzaam, laat staan effectief
en gaat op de lange termijn vaak ook nog ten koste van jezelf,
omdat je jezelf forceert en over je eigen grenzen gaat.

Stuwing!
Het ontbreekt ons dus niet per se aan idealen of ambities, maar aan de duurzame, constructieve drijvende kracht om die te realiseren.

Die kracht bestáát echter wel - en sterker nog, we hebben hem allemaal potentieel in ons én aan den lijve ervaren: stuwing.

Stuwing is (of als je ouder bent dan 28: wás) de motor onder jouw aanwezigheid in de werkelijkheid.

Het is de constructieve natuurkracht die maakt dat een bevruchte eicel
zich kan ontwikkelen tot kant-en-klare baby met alles erop en eraan.

De kracht waardoor die baby, nog maar nét geboren,
direct over de buik van de mama naar de borst beweegt, op zoek naar melk.

En dat is pas het begin: want
denk je echt dat een baby 'ambitie' heeft om te lopen,
of het 'ideaal' om te praten?

Nee, de hele ontwikkeling van dat kleine wezentje wordt gedreven door 'stuwing'.
Hij kan gewoon niet anders,
wordt letterlijk voortgestuwd
door een natuurkracht,
groter dan zichzelf,
die maakt dat hij een natuurlijke drang heeft
om te groeien,
zich te ontwikkelen,
autonomie te verwerven,
de wereld in te trekken en te ontdekken
te leren en lief te hebben,
de paringsdans te dansen & zich voort te planten,
totdat, rond zijn 28e, de stuwing die papa en mama hadden meegegeven helemaal is 'opgebruikt',
de geboorte nu pas écht voltooid.

Daar staat dan een volwassen man (of vrouw, natuurlijk),
klaar om...
te beginnen met sterven.

De motor stopt met draaien,
want de brandstof is op,
zijn 'taak’ die Moeder Natuur hem heeft gegeven voltooid,
zijn 'functie' vervuld.
Nu verandert constructie in destructie,
begint de aftakeling,
de 'crash-landing in de kist'.

Tenzij...
je deze natuurkracht in jezelf leert cultiveren,
de onbetwiste bron ervan - je seksualiteit! - leert aanboren en benutten,
niét voor 'de onsterfelijkheid van de soort' via voortplanting,
maar voor je éigen onsterfelijkheid, via transformatie -
de transformatie van seksuele energie.

Bloemkracht
Voor de taoïstische Interne Alchemisten was het een opwindende vraag:

Als seksuele energie het vermogen heeft
om nieuw leven te creëren en dat 28 jaar de werkelijkheid in te 'lanceren'…

Wat is dan de potentie als je deze kracht in en voor jezelf leert gebruiken?

Als je er geen (of: niet alleen) kinderen mee maakt, maar deze energie (ook) inzet
als brandstof voor… het leven van je eigen leven?

We weten in onze cultuur niet meer dat we deze motor hebben, noch waar we de brandstof ervoor vandaan kunnen halen.

Dit is een van de grootste redenen waarom we als mensheid niet meer in staat zijn om bij te sturen.

Waarom we onszelf vertellen: 'De planeet staat in brand maar ik weet ook niet meer wat te doen, behalve m'n afval sorteren en biologisch eten...'

Leer je die motor en brandstof echter benutten...

...dan stop je met stapje voor stapje sterven
en word je iedere dag een beetje 'opnieuw geboren'.

...dan ga je vroeg of laat energie - levenskracht - 'overhouden'
voor dingen die je altijd al wilde, maar waar je gewoon 'niet aan toekwam'.

...kortom, dan ga je opnieuw stuwing ervaren,
dezelfde levenslustige drang die jou 'dreef' in je jonge jaren,
je toen deed groeien en bloeien en stralen,
en die jou nu in potentie naar grote hoogte kan brengen,
naar een nieuw toppunt van je bloemkracht,
je 'ambities' en 'idealen' ver voorbij.